بیمار

ابجر البیاتی، مقابل بیمارستان کودکانی که به عنوان مترجم برای سوری‎ها و عراقی‎ها کار می‎کرد، قدم می‎زند. (عکس توسط آلکس مگدل)

عراق جایی برای کودکان نیست. با تشخیص سرطان معده ، کرار حیدر 9 ساله با دشواری‎های زیادی مواجه است. سوء تغذیه شدید، دهه ‎های جنگ و کمبود تجهیزات درمانی در بیمارستانها، کمبود کارکنان بیمارستانها ، مشکلات پیچیده‎ و زخم‎ های عمیقی را برای بیماران برجا گذاشته است.

خانواده حیدر سرانجام تصمیم گرفتند که ترک وطن، بهتر است و آنها در امان خواهم بود. این تصمیم پس از حمله ملیشه‌ های مسلح به خانه آنان و از دست دادن چشم مادر حیدر گرفته شد. آنها از مرز عبور کرده به ترکیه آمدند.

بهار سال گذشته، پدر کرار، صدام حیدر، وارد یک دفتر ثبت نام در آنکارا شد و برای داشتن کارت شناسایی پناهندگان در UNHCR ، آژانس پناهندگان سازمان ملل ، ثبت نام کرد. سپس او نقشه گوگل را باز نموده و توانسته بود تا بیمارستانی را برای درمان پسرش پیدا نماید.

حیدر برای رفع موانع زبانی جهت پذیرش در بیمارستانهای ترکیه آمادگی نداشت. کارمندان بیمارستان با یک مترجم به نام ابجر البیاتی که اهل عراق هست تماس گرفتند.

البیاتی با داشتن چند گزینه پزشکی در موصل تحت اشغال داعش ، به همراه فرزندان و فرزندان برادرش به ترکیه پناه برد ، و عمدتاً به دنبال درمان سرطان خواهرزاده خود بود. او مستقیم به بیمارستان کودکان رفت. این مرکز با بیماران عرب زبان زیادی روبرو شده بود و کارکنان برای درک آنها و رفع نیازهایشان تلاش می کردند.

مسئولان بیمارستان راه حل را در مهارت زبانی البیاتی یافتند و او را منحیث مترجم استخدام کردند. هزاران پناهنده از کشورهای جنگ زده‎ مانند سوریه و عراق با صدمات و شوک‎ های شدیدی که دیده بودند به آنجا میایند.

البیاتی شاهد بوده است که پناهجویان دائماً در خواب فریاد می زنند و موارد نادری مانند کودک بدون دندان دیده می شود ، نتیجه یک عفونت. برخی از کودکان سوری به دلیل عدم دریافت واکسن در سن مناسب فلج شده اند.

البیاتی می گوید: “پزشکان ترک عادت نداشتن که با چنین مشکلاتی روبرو شوند و حل کنند. آنها قوانینی دارند، در بعضی موارد یک، دو یا سه مرحله دارند. این یک وضعیت جدید برای آنها است. آسیب های جنگی که افراد با آنها دست و پنجه نرم می کردند نیز برای آنها جدید بود.”

سیستم بهداشت ملی در سراسر اروپا فشار زیادی را احساس میکند. به گفته سازمان Médicins du Monde “مهاجران که به طور بی سابقه در حال ترانزیت هستند نسبت به افرادی که در یک جا اسکان دارند نیازهای درمانی متفاوتی دارند “. ترکیه هم تحت تاثیر چنین شرایط قرار دارد. توافق نامه اتحادیه اروپا و ترکیه در سال 2016 ، تعداد مهاجران در این کشور را به شدت افزایش داده است.

متقاضیان حمایت بین المللی ، مانند حیدر، تحت پوشش بیمه درمانی عمومی دولت ترکیه بوده و دسترسی سریع به خدمات اورژانس در بیمارستان های عمومی را دارند. اما دسترسی به پزشکان متخصص دشوار بوده و درمان بیماری های مزمن می تواند بسیار گران باشد. بیمارستان های عمومی ، مانند بیمارستان کودکان در آنکارا، روزانه تعداد زیادی بیمار را می پذیرند که تنها موارد اضطراری در اولویت قرار دارند. اسکان مجدد، بهترین گزینه برای پناهندگان است که در ترکیه با مشکلات پیچیده‎ سلامتی زندگی می‎کنند. اما آنها یک نامه رسمی از پزشک لازم دارند که تأیید کند این بیمار در کشور سوم نجات یافته و زودتر درمان میشود.

ابجرالبیاتی و صدام حیدر پس از ملاقات در بیمارستان کودکان آنکارا، دوستان خوبی شده اند. (عکس توسط: هالی مکین‌زی-ساتر)
 ابجرالبیاتی و صدام حیدر پس از ملاقات در بیمارستان کودکان آنکارا، دوستان خوبی شده اند. (عکس توسط: هالی مکین‌زی-ساتر)

خانواده حیدر چند ساختمان دورتر از بیمارستان زندگی میکنند. در حالی که آنها با سیستم بهداشت در یک کشور خارجی آشنا میشدند، البیاتی به همسایه جدیدش با ترجمه مواردی که لازم است کمک می‎کند. او این کار را در مواردی که لازم باشد و قادر به ملاقات حضوری نباشند، از طریق تلفن انجام می‎دهد.

شرایط کرار بدتر شده است. والدین وی همچنان با فرستادن گزارشها و در جستجوی راه های بهتر برای درمان و نجات او هستند. در حالی که این همه اتفاق می افتاد، پسرشان همچنان با خانواده خود خنده و شوخی می کرد و با خوش بینی او میل خانواده برای بازسازی زندگی شان تقویت می شد.

راشا ، مادر کرار، میگوید: “او همیشه آرزو میکرد و همیشه به من میگفت: ما خواهیم رفت، زندگی عادی و شاد خواهیم داشت. “

کرار حیدر با پدرش صدام (عکس توسط: صدام حیدر)
 کرار حیدر با پدرش صدام (عکس توسط: صدام حیدر)

بعد از پنج ماه ، سرانجام خانواده حیدر گزارش قانع کننده از پزشک در مورد وضعیت کرار دریافت کردند. یک درمان بالقوه نجات دهنده در انگلیس وجود دارد. آنها گزارش را به UNHCR ارسال کردند و اولین مصاحبه اسکان مجدد خود را اندکی پس از آن انجام دادند. اما پزشک به آنها توصیه کرد که آن پنج ماه اول برای احتمال زنده ماندن کرار بسیار مهم بود

صدام می گوید: دکتر به من گفت، اکنون به هیچ وجه هیچ گونه درمانی به شما کمک نمی کند زیرا خیلی دیر شده است.

روند ارسال پرونده به سفارت انگلیس خیلی طول کشید. دکتر درست گفته بود – حالا دیگر خیلی دیر شده بود. حیدر در 27 نوامبر درگذشت.

“او خیلی دوست صمیمی من و خانمم بود، ما با هم روابط نزدیکی داشتیم و با یکدیگر طنز می‎گفتیم و رویاهای خود را با یکدیگر می‌گفتیم.” صدام میگوید: “وقتی او را از دست دادیم، ضربه‎ روحی بزرگی دیدیم و برای ما شوک بزرگی بود. و تا کنون نمی توانیم باور کنیم. بنابراین ما مایل نیستیم با کسی دوست شویم و دوست نداریم ارتباط برقرار کنیم زیرا هنوز نمی توانیم باور کنیم که چه اتفاقی افتاده است. “

سلین اونال از UNHCR ترکیه می گوید که با بیش از 3.5 میلیون پناهنده در ترکیه و سهمیه اسکان مجدد جهانی 17000 نفر، این سازمان تنها می تواند قول اسکان مجدد به “آسیب پذیرترین پرونده ها” را بدهد. در سال 2017 ، تنها 14.900 پناهنده به طور رسمی از طریق UNHCR از ترکیه به کشورهای سوم اسکان مجدد داده شده اند.

اونال میگوید: “وقتی صحبت از اسکان مجدد و سهمیه های کشورهای سوم میشود، این مسئله همبستگی است. ما در مورد زندگی مردم، دشواری های آن افراد و برخی راه حل های ماندگار صحبت می کنیم و به این مسئله میپردازیم که مردم بتوانند زندگی خود را به مانند من و یا شما، به عنوان هر کسی، به عنوان یک انسان، طی کنند.این یک مسئله بشردوستانه است و این به یک مسئولیت جهانی احتیاج دارد”.

در حالی که بسیاری از پرونده های بیمارستان بر او سنگین است، اما البیاتی به طور خاصی به کرار وابسته شده بود. او به ترتیب دادن پرواز کمک کرد تا جسد این پسر به کرکوک برگردانده شود، تا طبق سنت شیعه در زادگاهش دفن شود. هر دو خانواده این مراسم سه روزه را در فیس بوک تماشا کردند.

کرار حیدر همراه با پدرش صدام و خواهرانش آیا و نرگس. (عکس توسط: صدام حیدر)
 کرار حیدر همراه با پدرش صدام و خواهرانش آیا و نرگس. (عکس توسط: صدام حیدر)

البیات می‎گوید خیلی سخت است که شما به دوست تان نگاه کنید که پسرش را از دست داده است. اما پس از سالها جنگ و ناآرامی، از دست دادن برادر، کودکان و خانه‎، عراقی ها در ترکیه غم و اندوه را به گونه ای تجربه می کنند که اغلب برای همسایگان جدید شان گیج کننده میباشد.

البیات می‎گوید “ترک‎ها همواره از من می‎پرسند که، زمانی که جنازه دارید و یا کسی در خانواده تان بمیرد، چرا گریه نمی‎کنید. ما می ‎بینیم که شما تنها برای 15 دقیقه گریه می‎کنید، این درحالی است که ما در صورت از دست دادن عزیزان مان روزها گریه می‎کنیم. چرا شما گریه نمی‎کنید؟ و من پاسخ می‎دهم: ما به چنین رخدادها عادت کرده ایم. جنگ در خاورمیانه ما را به رخدادهایی چون از دست دادن عزیزان مان عادت داده و گویا قلب ما به سنگ تبدیل شده است.”

ابجر البیاتی برای فرار از خشونت در موصل به ترکیه آمد و به دنبال معالجه پزشکی برای خواهرزاده خود بود. وی سپس در بیمارستان برای ترجمه برای بیماران استخدام شد.. (عکس توسط: آلکس میگدال)
 ابجر البیاتی برای فرار از خشونت در موصل به ترکیه آمد و به دنبال معالجه پزشکی برای خواهرزاده خود بود. وی سپس در بیمارستان برای ترجمه برای بیماران استخدام شد.. (عکس توسط: آلکس میگدال)

خانواده کرار هنوز هم سوگوار از دست دادن فرزند شان هستند. آنها حالا دو دختر جوان به نام‎ های آیه و نرگس دارند که بسیار به ندرت از خانه خارج میشوند. راشا همچنین به دنبال درمانی تروما است. هر دو والدین می گویند تنها چیزی که اکنون به آنها انگیزه میدهد امید به اسکان مجدد است، تا بتوانند زندگی بهتری را برای دختران خود ایجاد کنند.

اما راشا نگران است که ظلم هایی که دخترانش شاهد آن بوده اند بر سلامتی آنها تأثیر بگذارد. یک پزشک ترک به راشا گفت است که دختران شان احتمالاً از تروما جنگ رنج میبرند.

او میگوید: “می ترسم دخترانم مانند پسرم همان بیماری را داشته باشند. من خیلی نگران این موضوع هستم زیرا من الان فقط این دو دختر را دارم. “

صدام حیدر با دخترانش آیه و نرگس. (عکس توسط آلکس میگدال)
 صدام حیدر با دخترانش آیه و نرگس. (عکس توسط آلکس میگدال)
International Reporting Program UBC

استاک یا "گرفتاری" یک پروژه از برنامه گزارش‌دهی بین‌المللی است که بر مبنای «دانشگاه بریتانیا، کلمبیا» که از رشته ژورنالیزم فارغ شده اند، تهیه شده است.